ReBorn 237 {TH}

[admin]

Raw Credit : Heiji-sama @ MH
Credit : Muku-chan [Thai]

มาดูฉากหวิวๆกับการอาบน้ำของเหล่าสาวๆ อิอิ ช็อตเด็ดอยู่ที่เบียงกี้ (ออกแนวหื่นซะล่ะเรา 55+) แล้วก็การทำครัวของเหล่าหนุ่มๆ


หน้า1
Reborn Target 237 : คำสารภาพ
สึนะ : บอยคอตจะไม่ยอมทำงานบ้านและไม่ขออยู่ร่วมกันงั้นเหรอ!?
สึนะ : บะ...แบบนั้นมัน!! (คิด - การต่อสู้กับเบียคุรันมันเหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวเองนะ~!!)
รีบอร์น : พวกเราอยู่ฝ่ายเดียวกับเคียวโกะแล้วก็พวกผู้หญิงน่ะนะ ยังไงก็ตั้งใจฝึกกันด้วยล่ะ!
สึนะ : พวกนาย แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ!!
ยามะ : ได้ยินที่พวกนั้นบอกแล้วนี่ แล้วนายจะเอายังไงล่ะฮึ สึนะ?
สึนะ : ...อืมม...


หน้า2
สึ
นะ : ถึงยังไง
พวกเราก็ไม่สามารถบอกพวกนั้นในเรื่องที่เกี่ยวกับมาเฟียและมิลฟีโอ
เล่ได้หรอก...
พวกเราจะยอมให้พวกนั้นต้องเข้ามาเกี่ยวข้องในการต่อสู้ใหญ่ครั้งนี้ไม่ได้
หรอก...
โกคุ : ยัย2คนนั่นนี่ไม่คิดถึงความรู้สึกของรุ่นที่10ซะมั่งเลย... ผมก็เห็นด้วยว่าเราไม่บอกอะไรพวกนั้นน่าจะดีกว่านะครับ
ยา
มะ : แต่ว่านะ ถ้ามีแค่ 2 คนนั้นที่ไม่รู้เรื่องนี้เลย
ฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าเศร้านะที่เหมือนกับว่ากลายเป็นคนที่ถูกแบ่งแยก
ออกไปน่ะ...
สึนะ : มันก็จริงนะ... แต่ว่า...
คุณพี่ : เราจะบอกอะไรพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด!! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!!
โกคุ : หนวกหูว้อย
สึนะ : คุณพี่...
สึนะ : ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเราจะต้องฝึกกันหนักอยู่แล้ว แต่ยังไงตอนนี้พวกเราก็คงจะต้องช่วยกันดูแลตัวเองกันในเรื่องอื่นๆแล้วล่ะ
สึนะ : ...ฉันว่ามันก็คงจะต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ พวกเราทุกคนช่วยกันดูแลตัวเอง มันก็คงน่าจะพอไหวล่ะนะ
คุณพี่ : อืม
โกคุ : ครับ
ยามะ : ก็คงงั้น

หน้า3
----- นับจากนั้นพวกเราจึงต้องทั้งฝึกแล้วก็ทำงานบ้านเองไปด้วย ...แต่ว่า... -----

ยามะ : นี่นายใส่ผงซักฟอกมากไปรึเปล่าน่ะ?
สึนะ : หือ
โกคุ : อืมม เคล็ดลับในการหั่นอาหารที่ดี ขั้นแรกต้องหั่นให้มีความบางที่เหมาะสม...
สึนะ : โกคุเทระคุง!! ไฟมัน!! ไฟมันจะไหม้ฐานทัพแล้ว!!
สึนะ : อ่า
โกคุ : ขอโทษครับ! ผมต้องขอโทษจริงๆครับ!!
คุณพี่ : ฉันหิวหลังจากการฝึกแบบสุดหูรูดแล้วนะ... ทนไม่ไหวแล้ว!
แรมโบ้ : เค้าหิว หิวข้าวอ่ะ!!
ยามะ : ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นคงต้องกินบะหมี่ถ้วยแทนไปก่อนก็แล้วกันนะ

--- ยิ่งไปกว่านั้นการฝึกของพวกเราก็ไปได้ไม่ค่อยจะดีนัก... สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราจึงมีแต่เพียงความเครียดเท่านั้น ---
-

[admin]

หน้า5
เคียว
โกะ : ดูเหมือนว่าเมื่อวานพวกพี่ชายจะต้องกินบะหมี่ถ้วยกัน...
แล้วนี่วันนี้พวกเค้าจะได้กินอะไรที่มันมีคุณค่าบ้างหรือยังนะ...?
ฮารุ : ถ้าพวกคุณสึนะบอกความจริงมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็คงจะทำอาหารที่ดีกว่านั้นให้ทานแท้ๆ...
เบียงกี้ :ก็นะ ดูเหมือนพวกเธอคงคิดว่าพวกผู้ชายจะยอมบอกง่ายๆสินะ แต่ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนั้นหรอก...
เบียงกี้ : มันก็คงเป็นเพราะ 2 เหตุผลน่ะนะ อย่างแรกคือพวกนั้นไม่อยากให้พวกเธอเปลี่ยนไป


หน้า6
เบียงกี้ : พวกนั้นคิดว่าถ้าหากพวกเธอรู้ความลับนั่นแล้ว พวกเธอคงจะต้องเปลี่ยนไปจากคนเดิมที่เคยเป็นอยู่
เบียงกี้ : นั่นก็คือสิ่งที่เจ้าพวกนั้นกลัวที่สุด และยิ่งเป็นคนที่พวกเค้าต้องการที่จะปกป้องมากที่สุดด้วยแล้ว
เบียงกี้ : แต่การที่คิดว่าคนอื่นจะไม่เปลี่ยนแปลงไปน่ะ มันก็เป็นได้แค่จินตนาการที่พวกนั้นอยากจะให้เป็นเท่านั้นแหละ


หน้า7
สึนะ : คันจมูกจังแฮะ
โกคุ : นี่ใครกำลังแอบนินทาพวกเราอยู่นะ?
คุณพี่ : มื้อนี้ขาดสารอาหารแบบสุดหูรูด!!
ยามะ : แต่ว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้เลยล่ะนะ... ว่าการฝึกของพวกเราน่ะมันจะไม่ราบลื่นเลยถ้าหากว่าไม่มีพวกนั้นคอยช่วย...
สึนะ : นั่นสินะ... การต่อสู้เองก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว... บางทีพวกเราก็ควรจะต้องบอกพวกนั้น...
เรียวเฮ : ไม่ได้!! นายจะทำยังไงถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะ!!
สึนะ : ชะ..ใช่แล้วล่ะ!!
เบียงกี้ : และข้อสองก็คือ หลักความคิดที่อยู่ในใจของพวกเขา พวกผู้ชายน่ะมักคิดว่ามันเป็นหน้าที่ที่ผู้ชายจะต้องปกป้องผู้หญิง...
เบี
ยงกี้ :
พวกนั้นน่ะถือว่ามันเป็นการพนันกับความภาคภูมิในฐานะของผู้ชายเลยล่ะนะ
ในการที่จะปกป้องไม่ให้พวกเธอต้องมาเห็นโลกที่แสนเลวร้ายนี้


หน้า8
ฮารุ : ฮารุดีใจที่พวกเขาคิดแบบนั้นนะคะ... แต่ว่าพวกเราก็แค่อยากจะเป็นกำลังให้กับพวกเขา
ฮารุ : ฮารุไม่คิดว่ามันยุติธรรมเลยนะคะ ที่จะให้พวกผู้ชายมาตัดสินใจแทนตัวพวกเราเองทั้งหมดแบบนี้น่ะ
เบียงกี้ : มันก็เป็นอย่างที่เธอพูดนั่นแหละนะ พวกผู้ชายน่ะทั้งเห็นแก่ตัวแล้วก็ไม่มีเหตุผล...
เบียงกี้ : แต่ว่า สิ่งที่มันเกินกว่าที่ผู้หญิงคิดก็คือ พวกผู้ชายน่ะยอมที่จะเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อความภาคภูมินั่น
เบี
ยงกี้ : และแน่นอนว่า ผู้ชายที่ไม่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อความภาคภูมินั่น
มันก็ไม่ใช่ผู้ชายเหมือนกันนั่นแหละนะ พวกนั้นนี่เหมือนกับ...
โคลม : ...ชั้นขอตัวก่อนนะคะ
ฮารุ : อื้อ
เคียวโกะ : โคลมจัง แล้วเจอกันน.....!! นี่หลังเธอไปโดนอะไรมาน่ะ!?


หน้า9
โคลม : แค่แผลที่ได้จากการฝึกวันนี้น่ะค่ะ... แต่ฉันคิดว่ามันก็คงจะเป็นแค่รอยข่วนถ้าเทียบกับบอสและคนอื่นๆ
ฮารุ / เคียวโกะ : ฮารุ-เคียวโกะ จัง! อา...
ฮารุ : ฮารุน่ะคิดว่าความภาคภูมิของผู้ชายอะไรนั่นน่ะ เป็นเรื่องที่ไม่มีเหตุผลแถมยังไม่เข้าใจเลยสักนิดด้วย แต่ว่า...
เคียวโกะ : ...ตอนนี้พวกเราลืมเรื่องการบอยคอตเอาไว้ก่อนดีกว่าเนอะ?

--- วันต่อมา ---


หน้า 10
สึนะ : อ่า...
เบียงกี้ : สึนะ!! แย่แล้วล่ะ!!
เบี
ยงกี้ : เคียวโกะเพิ่งจะหนีออกไปจากฐานทัพ!!
เธอบอกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการสำหรับที่นี่
ที่ที่ไม่มีใครบอกอะไรกับเธอเลยสักอย่าง!!
สึนะ : ว่าไงนะ!?
เบียงกี้ : ถ้าไปตอนนี้อาจจะยังทันอยู่! นายรีบตามเธอไปเร็วเข้า!!
สึนะ : จางนีนิ ช่วยเปิดประตูหน่อย!!
เบียงกี้ : เคียวโกะวิ่งเข้าไปในเมืองน่ะ!!
รีบอร์น : หืม? คิดจะทำอะไรน่ะถึงได้ไปหลอกเจ้าสึนะแบบนั้น?
เบียงกี้ : ก็ดูเหมือนว่าการฝึกจะยังไปได้ไม่ค่อยดีน่ะนะ มันก็เลยต้องเติมพลังกันสักหน่อยน่ะจ๊ะ


หน้า11
รีบอร์น : ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะ
สึนะ : (คิด - นี่ฉันจะทำยังไงดี...!! ทั้งหมดนี้มันเป็นมันเป็นความผิดของฉันเอง... ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเคียวโกะจัง...)
สึนะ : (คิด - เจอแล้ว!!)
สึนะ : เคียวโกะจัง!!
เคียวโกะ : สึนะคุง! นี่เธอก็ออกมาข้างนอกเหมือนกันเหรอ?
สึนะ : เอ๋? มะ..ไม่ใช่ยังงั้น... อืม...
เคียวโกะ : ฉันออกมาซื้อของตามปกติน่ะ คุณเบียงกี้บอกว่าวันนี้ฉันออกมาซื้อของข้างนอกคนเดียวก็ได้น่ะจ๊ะ...


หน้า12
สึนะ : เอ๋...? ปะ..ไปซื้อของ?
เคียวโกะ : จากนี้ไปพวกเราจะกลับมาทำกับข้าวให้ทุกคนทานกันอีกน่ะ แล้ววันนี้จะทำเป็นแบบพิเศษให้เลยล่ะจ๊ะ!
สึนะ : (คิด – เบียงกี้ นี่เธอหลอกฉันเหรอ!!) [รูป : ยัยแมงป่องพิษ]
เคียวโกะ : สึนะคุง ดูหน้าซีดจังเลย เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ?
สึนะ : เอ่อ... ปะ..เปล่า... ฉัน...แค่คิดไปว่าเธอหนีออกมาเพราะว่าผิดหวังเกี่ยวกับเรื่องการบอยคอตน่ะ...
เคียวโกะ : เอ๋...? ...ไม่มีแล้วล่ะจ๊ะ เรื่องนั้นพวกเรายกเลิกกันไปแล้วล่ะ
เคียวโกะ : พวกเราทั้งคู่ตัดสินใจที่จะเชื่อมั่นในตัวของพวกเธอ ดังนั้นถึงจะยังไม่บอกอะไรพวกเราตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ
สึนะ : ไม่... ฉันจะบอก



หน้า 13
สึนะ : ในตอนที่ฉันออกมาตามหาตัวเธอน่ะ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลองคิดถึงความรู้สึกของพวกเธอทั้ง 2 คนดูบ้าง...
สึนะ : และก็ได้เข้าใจว่าที่ผ่านมาฉันมันเห็นแก่ตัวมาตลอด การที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง...
สึนะ : กับการที่รู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน แต่ว่ากลับไม่มีใครยอมบอกอะไรเลยน่ะมันเป็นเรื่องที่ต่างกันมาก...
สึ
นะ :
ทั้งๆที่พวกเธอต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องเลวร้ายนี้มาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้
ทั้งๆที่พวกเธอเองก็บอกแล้วว่าต้องการที่จะร่วมต่อสู้ด้วยกันกับพวกเรา...
สึ
นะ :
ฉันคิดว่าถ้าพวกเรายังคงไม่ยอมที่จะบอกอะไรเลยและยังทำเหมือนกับว่ามันไม่มี
อะไรเกิดขึ้น พวกเรานี่ก็คงจะเรียกได้ว่าโหดร้ายมากเลยล่ะ...
สึนะ : และนี่ก็คือเหตุผลที่ฉันอยากจะบอกเรื่องนี้กับเธอ... และเดี๋ยวฉันก็จะไปบอกกับฮารุด้วยเหมือนกัน...

--- ...ดังนั้นฉันก็เลยบอกกับเธอ... ---

[admin]

หน้า 14


--- เรื่องเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้... เกี่ยวกับมิลฟีโอเล่และเบียคุรัน... ---


---
เกี่ยวกับเรื่องที่คนพวกนั้นเป็นมาเฟีย
และตัวฉันที่ถูกให้เป็นเป็นหัวหน้ารุ่นที่10ของวองโกเล่...
และการต่อสู้ทั้งหมดจนถึงตอนนี้... ---


---
ในตอนนั้นฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ ว่ามันเป็นเพราะแสงอาทิตย์ยามเย็นหรือเปล่า
แต่มันก็ดูเหมือนกับว่าตาของเคียวโกะจังนั้นคลอไปด้วยน้ำตา... ---


--- แต่ว่าฉันก็ยังคงบอกทุกอย่างกับเธอ... ---


--- เคียวโกะจังได้แต่พยักหน้ารับรู้เรื่องราวต่างๆอย่างเงียบๆ... ---





สึนะ : เรื่องมันก็... ประมาณนี้แหละนะ...


เคียวโกะ : อื้ม...


สึนะ : ตกใจหรือเปล่า...?


เคียวโกะ : อื้ม...








หน้า15


สึนะ : (คิด – ...แบบนี้มันจะดีจริงๆหรือเปล่านะ...)


เคียวโกะ : ขอบคุณนะที่บอกทุกอย่างกับฉัน สึนะคุง


สึนะ : อื้อ


เคียวโกะ : ถ้างั้นที่อยู่ตรงเอวนั่นก็คืออาวุธกล่องของเธองั้นสินะ?


สึนะ : อะ..ใช่แล้วล่ะ เจ้านี่น่ะ...


เคียวโกะ : แล้วก็ยังเป็นเจ้าหนูจอมดื้อด้วยสินะ


สึนะ : อื้อ ใช่แล้วล่ะ... ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะรับมือกับเจ้านี่ยังไงดี


สึนะ : เจ้านี่น่ะมักจะต่อต้านแบบนี้เสมอ แล้วก็ดูเหมือนว่ามันต้องการที่จะฆ่าฉัน


เคียวโกะ : ว้าว ขอดูหน่อยสิ!


สึนะ : อี๋!! มะ..ไม่ได้นะ เจ้านี่มันอันตราย!! ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอขึ้นมา!!








หน้า 16


สึนะ : เห็นไหมล่ะ เจ้านี่น่ะพยายามที่จะหาทางออกมาเล่นงานฉัน!!


เคียวโกะ : ขอโทษจ๊ะ!!


สึนะ : เจ้านี่...


เคียวโกะ : เจ้าหนูนี่... ดูเหมือนเขาจะอยากเป็นเพื่อนกับสึนะคุงมากเลยนี่นะ


สึนะ : หือ?


เคียวโกะ : ก็เขาน่ะแสดงอารมณ์ทุกอย่างออกมาเหมือนกับเธอเลยนี่นา


สึนะ : อารมณ์... เดียวกันงั้นเหรอ?


เคียว
โกะ : ก็ตอนที่สึนะคุงกังวลหรือเครียดขึ้นมาน่ะ
เขาเองก็ดูจะเป็นเหมือนกันนะ ทั้งคู่เลยล่ะ ในตอนที่สึนะคุงกังวลขึ้นมา
เจ้าหนูนี่เองก็จะสั่นเหมือนกับว่าเครียดไปด้วยเลยล่ะ


สึนะ : ...แต่ว่าตอนที่มันเขย่ากล่องน่ะ มันกำลังต้องการที่จะฆ่า...








หน้า 17


สึนะ : (คิด – ใช่แล้วในตอนนั้น... อยู่ๆฉันก็รู้สึกกังวลขึ้นมา... แล้วก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังกลัวอะไรสักอย่างอยู่...)


สึนะ : (คิด – ในใจของฉันคิดแต่จะปฏิเสธมันมาตลอดในช่วงเวลาที่ผ่านมา)


สึ
นะ : (คิด – แล้วก็เพราะแบบนั้นมันถึงได้เข้ามาทำร้ายฉัน...
และมันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันปฏิเสธมันมากขึ้นและมากขึ้น...)


สึนะ : (คิด – งั้นก็หมายความว่าเจ้านี่... ก็คือ...สิ่งที่จะแสดงความรู้สึกที่อยู่ในใจของฉันออกมา...!?)





------------------------“จิตใจของทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน...!”-----------------------

ขอบคุณ เว็บใหญ่ของ Reborn http://reborntfc.freeforums.org